Wat is wijsheid?

Daar stond ik dan; ik had mijn vaste baan opgezegd en wist niet wat ik wilde. Was dit nou wijs?

Als projectleider in de geestelijke gezondheidszorg kreeg ik veel vrijheid om concepten uit te werken tot een eventueel kansrijk ‘product’. Het begeleiden van projectgroepen vond ik leuk en de boer opgaan om partijen te verbinden was mij op het lijf geschreven. Echter, men kon deze functie niet ‘professionaliseren’ en dus stond ik op papier als ‘trainer’ en was ik in de praktijk de spin in het web.

Toen het zorgstelsel veranderde en ziekenfondsen verdwenen, verdween ook mijn leuke werk. Alles moest strategisch worden dichtgetimmerd; ruimte om te pionieren bleek er niet te zijn. Daar er ook geen sprake was van een open markt (de zorgverzekeringen bepalen waar je aan moet voldoen) ervaarde ik als ‘koopman’ te weinig uitdaging. Binnen 10 minuten was ik er met de directeur wel uit; met een goede regeling vertrok ik.

Daar stond ik dan; een manusje van alles die nergens in uitblonk. Ik ervaarde mijn veelzijdigheid als een handicap; een bewijs dat ik eigenlijk niets echt goed kon. Als iemand mij vroeg wat ik leuk vond dan wist ik niet waar ik moest beginnen. Na een paar weken besloot ik om gesprekken aan te gaan met mijn ex-collega’s om te kijken hoe zij mij hadden ervaren.

Mijn loopbaan in de geestelijke gezondheidszorg was divers geweest; als psychiatrisch verpleegkundige had ik veel mensen met psychische uitdagingen begeleid. Deze ervaring kon ik als projectleider goed gebruiken; ik wist welke behoeften er leefden en voelde ook nog altijd affiniteit met kwetsbare mensen. Als docent verpleegkunde nam ik de leerstof minder serieus; belangrijker vond ik hoe de leerling verpleegkundigen contact maakten met patiënten. Eigenlijk, denk ik nu, wilde ik hen leren om zich lichamelijk af te stemmen zodat zij echt aanwezig waren wanneer zij in gesprek gingen. Ook het leren volgen van hun intuitie stond bij mij hoger op de lijst als de kenmerken van een depressie uit het hoofd te leren opdreunen. Wat ik voor de grap altijd deed was mijn collega’s aan andere baantjes helpen. Ik schaamde mij voor deze vanzelfsprekende acties. Het was zelfs zo dat de afdeling personeelszaken de aan de voor mij onbekende collega’s adviseerde om bij mij langs te gaan. Ongemerkt bouwde ik iets op..

Het was leuk en goed om met collega’s die ik soms al jaren niet had gezien een gesprek te hebben. Zij vonden mijn stap moedig; ik denk dat ik ‘m toen nog dwaas vond.

Doordat ik intensief had samengewerkt in projectgroepen hadden collega’s een goed beeld van mij. Alhoewel een groot deel van de feedback positief was hoorde ik ook dingen als: ‘wilde teveel, te snel en kon zich moeilijk aanpassen’. Dat herkende ik wel; ik ervaarde de organisatie als ongelofelijk traag en ik kon het niet nalaten om altijd een ‘optie B’ te bedenken wanneer ik vastliep. Als tiende kind uit een gezin van 11 heb ik dit wellicht al jong geleerd; ik heb heel vaak kunnen afkijken hoe je wél onder het regime van strenge ouders uit kunt komen en uiteindelijk je eigen gang kan gaan.

Na een tiental gesprekken maakte ik de balans op. Het werd keer op keer genoemd dat ik gemakkelijk kansen zag op het gebied van werk en dat ik hier ook, zonder dat ik mij daar bewust van was, mensen in kon verbinden.

Wat ik terug hoorde is dat ik eigenwijs was op het gebied van ‘de inhoud’. Dat ging dan over ‘behandeling’; iets waar ik mij als ‘trainer’ niet mee mocht bemoeien. Maar dat deed ik, met name bij patiënten met levensfase-problematiek en lichtere trauma’s, dan toch! Altijd al ben ik ervan overtuigd dat we meer leren door naar onze talenten te kijken dan dat we de focus leggen op teleurstellingen en missers. Dus prees ik mijn cliënten om hun mooie verhalen en maakte ik hen bewust van talenten die zich daar weer in verscholen. Het hielp om zich erkend te voelen als mens, zich gezien te voelen in wie ze waren. Daarnaast miste ik het lichaamsgericht werken; weer leren voelen en dat betekenis leren geven is essentieel wanneer we uit balans zijn. Gelukkig trof ik vaak collega’s die dit ‘talentgericht werken’ ook toepasten in hun gesprekken.

Destijds, nu 10 jaar geleden is het begin van mijn methodiek ‘Gids naar Eigen Wijsheid’ ontstaan. Ik besefte dat natuurlijk niet maar de richting die ik toen ben ingeslagen bracht al mijn talenten samen. Mijn (archetypische) talenten: de vormgever, vertelster, koopman en gids zijn heel blij dat ze nu elke dag mogen samenwerken.

Nadat ik vertrok bij de geestelijke gezondheidszorg heb ik nog 1 verkeerde loopbaankeuze gemaakt. Ik werd directeur in een thuiszorgorganisatie. Het moet die titel zijn geweest die mij in dat gat liet stappen; ik werd er doodongelukkig. Na 3 maanden gaf ik met weinig woorden aan dat ik stopte. Van 60 uur per week werken, hoe leuk de inhoud ook kan zijn, word ik niet gelukkig.

Vanaf toen ging ik voor mijn droom:

‘Mensen in gesprek brengen met hun eigen wijsheid, zodat zij zichzelf waar kunnen maken’.

Ik werk niet meer; ik doe wat ik leuk vindt. (ok die administratieve dag dan niet meegerekend he…)

#GidsnaarEigenWijsheid #loopbaan #Talentengids #verhalenvertellen #talentgerichtwerken #intuïtievolgen