Wat je voor je ziet, daar ga je voor.

Als kind wilde ik avonturier worden. Ik las in ‘De Kameleon’ verhalen over 2 jongens die de plaatselijke huisarts redden van een verdrinkingsdood; ze mochten de motor uit zijn verzopen auto slopen en zetten deze in een oude boot die ze hadden gekregen omdat t ding mankementen had. Daarmee konden ze op reis gaan en kwamen ze terug met hun fantastische buit: heldenverhalen dat ze een ooievaar hadden verjaagd bij jonge eendjes door hun boot er met volle snelheid langs te jagen, of een fiets op te dreggen die als vermist was opgegeven. Alsof het om een mens ging beschreven zij de gelukzalige blik van de rechtmatig eigenaar. Bij de schemerlamp en daarna stiekem in mijn bed ontstond de inspiratie voor mijn toekomstig beroep. Mijn vriendinnetje van 8, die 2 jaar jonger was als ik, keek neer op mijn keuze. Met een verheven kin zei ze dat zij kassajuffrouw wilde worden. Of, ik geloof dat ze met haar stellige ogen zelfs zei dat ze dit werd. Zij verbleef nog in de waan dat die guldens, die met een ‘tring’ geluid in de zich openende kassalade belandden, daarna naar haar spaarpot zouden gaan.

Ik wist wel dat zij te jong was voor een echte missie en ik hield mijn mond over mijn visioenen; ze zou het toch niet kunnen begrijpen. Al snel ontdekte ik dat ‘avonturier’ worden inderdaad geen vetpot zou zijn; ‘van alleen de lucht kan je niet leven’, zei mijn moeder.

Veel later, toen ik mijn talentenspel ging ontwerpen en terugkwam bij verhalen uit mijn eigen kindertijd, dacht ik weer aan deze dromen en opeens viel het kwartje.

Zo belandde ik 15 jaar geleden in het vluchtelingenziekenhuis ‘Mae Tao Clinic’, in Thailand waar ik mocht ondersteunen in de zorg voor de gevluchte bergbevolking uit Birma. Alhoewel mijn expertise als therapeut meer lag in de geestelijke gezondheidszorg pakte ik de verpleegtechnische handelingen, zoals sonde-voeding geven, wonden verschonen en hechtingen verwijderen, snel op. Wat mij vooral motiveerde was mijn interesse in de achtergrond van deze mensen en door te verplegen kon ik dichtbij ze zijn en hun verhalen leren kennen. Later, toen ik loopbaanprofessional werd merkte ik dat het niet persé gaat om wat mensen willen worden maar wie ze in de kern zijn en dat daarin de potentie ligt voor verdere ontwikkeling. Daarom start mijn spel ‘Gids naar Eigen Wijsheid’ ook met het kiezen van talentenkaarten en laat ik mensen het verhaal vertellen waaruit blijkt dat zij bijvoorbeeld een onderzoeker, aanvoerder, kunstenaar, veroveraar of verteller zijn.

Ik ben net terug van een1000 kilometer lange fietsreis door Birma waar ik het volk heb ontmoet wat ik destijds heb verpleegd. Komend jaar ga ik graag verder met het begeleiden van mensen, teams en bedrijven om hun eigen avontuur te vinden. Want wat je voor je ziet, daar ga je voor.

Mijn vriendinnetje is trouwens financial controller geworden. Ik denk dat ze nu wel snapt dat het geld wat binnenkomt niet naar haar spaarpot zal gaan.