De troostbrengers

Een heel weeshuis aan puppies komt als in een kerstfilm naar ons toegerend. Sint bernards lijken goedzakken maar zijn ware beschermers voor huid en haard. Eize die herstellende is van zijn niet zachtzinnige ontmoeting met moeder aarde pakt er 2 op. ‘Verkocht’, denk ik.

De aanrijding met zijn racefiets door een seniore dame wiens ogen minder jong blijken te zijn als dat haar verwarde brein bedenkt is het begin van ons vertrekpunt uit de stad.

Eize wacht een lang herstel. Dat hij er nog is, is een wonder. Het sportmens moet dutjes doen, loopt ommetjes en kreunt wanneer hij moet gaan liggen op de relaxstoel die ik voor hem op het terras heb gezet.

En wanneer dingen niet meer vanzelfsprekend zijn dan sta je stil bij wat je echt belangrijk vindt.

We gaan wonen in de buitenlucht. Mijn paarden worden onderdeel van ons leven. Zonder mijn vrienden voel ik mij niet compleet.

In de periode dat Eize de morfine aan het afbouwen is groeit er een jongensdroom in zijn hoofd.

Op een ‘ik zit in mijn kracht dag’ komt het eruit: ‘Zullen we hondjes nemen, dan ben jij als ik ga fietsen niet alleen’.

Huh?

Meestal ben ik degene die de wijde wereld intrekt met alleen een rugzak als gezelschap. Als tiende kind ben je vanaf de wieg al zelfstandig.

Dus daar staan wij dan in de stal van Wieke Bijsterbosch hun kroost te bekijken.

Je vraagt niet aan mensen: ‘Waarom hebben jullie puppies genomen?’

Binnen horen we zonder enige terughoudendheid wat het gezin is overkomen, wat dat met hen heeft gedaan, hoe zij het leven zijn gaan waarderen en het verdriet in handen hebben genomen, gekneed tot een vorm waardoor het kan bestaan.

‘Willem wilde zo graag puppies van Heidi. Toen hij er niet meer was hebben we besloten dat te doen. Om de kinderen wat vrolijks te geven en misschien ook om zelf houvast te hebben aan nieuw leven’.

Het tweede bezoek gaan we naar het graf van Willem Bijsterbosch. Een vrolijke jongen die vol in het leven staat kijkt ons aan. Wieke praat over hem alsof hij erbij is. We zijn dankbaar dat we honden krijgen van mensen die ze met dit bijzondere doel hebben gefokt. Als troostbrengers.

De kleine Marian dribbelt in haar skipak mee. Zojuist werd ze door onze Bernard nog onder de voet gelopen. Want onze pups mogen in verband met de verhuizing extra lang bij Wieke blijven.

Bernard en Aragon. De twee boeven uit Hemelum. Ze brachten licht in de duisternis.

De opbrengst voor de puppies gaat naar een kunstwerk voor op Willems graf.