Doe wat je niet laten kan – daar ligt je kracht

Ik kijk hem aan, mijn ogen geloven zijn woorden niet. Wanneer hij zegt: ‘Cato we hebben behandelingsprogrammas ingekocht dus we gaan het nu over een andere boeg gooien. Ik voel dat ik het schip moet verlaten.

Op het moment dat de ggz de mens als markt gaat beschouwen wordt aandacht ingeruild voor gereserveerde tijd.

Met de zorg als verdienmodel zijn ook de wachtlijsten in het leven geroepen. Ik geloof niet dat verwaarlozing mensen beter maakt. Althans in mijn eigen jeugd was dat niet geval. En daarom vertrok ik natuurlijk naar de GGZ: ‘op het pad van een ander op zoek naar mijzelf’. Zeg ik in mijn levensverhaal wat ik al eerder de wereld in heb geslingerd.

Of misschien gebruikte ik deze zorgverschuiving als smoes daar mijn eigen gecreëerde pioniers functie op de tocht stond. Mijn futuristische zorgverbeterplannen en dito ondernemerslusten had ik gedurende 5 jaar goed kunnen botvieren.

Nieuwe directeuren trakteerde ik met de overtuiging van een Jehova op de kansen die mijn brein al had gerealiseerd. En wat je voor je ziet dat heeft de neiging om waarheid te worden. ‘Maak jij er maar een mooi verhaal van’, zei men vroeger al in dat gezin van elf waar ik mij als nummer tien zichtbaar moest zien te maken.

Dus mocht ik de buitenwereld naar binnen halen. En leefstijlpaleizen bouwen voor mensen die rommel als zoete koek tot zich namen. Als toetje kregen een diagnose aangereikt. Een verdienmodel bestaat alleen bij de gratie van een diagnose.

Het zielsverbeterland was tot dan toe nogal ééndimensionaal ingericht: het brein is de boosdoener dus we bieden u cognitieve gedragstherapie als toverdrank tegen al uw ongemakken.

Mijn lichaam geloofde daar allang niet meer in. En dus predikte ik de leefstijl-religie waar alle levensgebieden aandacht zouden krijgen.

‘Wanneer je ergens het gezicht van wil zijn dan is het blijven rondbazuinen als een heraut de remedie’, fluisterde een collega mij in die mij dit podium gunde. Dus ik zong de mantra voort en werd gezien als de wandelende leefstijl-agenda.

Samen met een fantastisch team van psychologen, orthopedagogen en andere zielsfluisteraars zette ik een levensrecept op voor een bezield bestaan. Want je bent niet alleen maar ziekte. De authentieke gaves van mensen die worstelen met hun kwetsbaarheid zijn juist de hulpbronnen die zij nodig hebben wanneer de wereld voor hen te zwaar is.

Want we zijn allen bedoeld om te stralen zoals kleine kinderen dat doen, zegt Marianne Williamson in haar gedicht ‘our deapest fear’.

Dat ik mij binnen dit bolwerk kon ontplooien en mensen in het licht mocht zetten die anders waren overgeleverd aan ‘behandeling volgens recept’ ook dat is de goudmijn geworden die ik ben gaan herkennen. Als tiende kind uit een gezin van elf lijkt deze opdracht bij geboorte meegegeven. Ik ben geboren in een volksstam daar ligt mijn missie.

Want…je pijn is je goudmijn. Dat dacht ik toen al. Ik speurde met patiënten in hun levensverhaal naar vanzelfsprekendheden die laten zien welke authentieke gaven er zijn. Maar ook naar teleurstellingen, naar niet tot wasdom gekomen dromen, verstild verdriet. Want alles wat we vasthouden dat tekent ons en ongemerkt keren we ernaar terug. Totdat het is opgelost en we transformeren tot de vlinder die we bij geboorte zijn.

Maar goed.

Met de komst van nieuwe managers en zorgmodellen die als een keten in ggz-land werd uitgerold werden mijn speeltjes mij dus afgenomen.

En dus ging ik voor mezelf leven én werken.

Wat ik al jaren onder de vleugels van die ggz-god deed mocht ik nu zelf gaan neerzetten.

Ik startte mijn eigen toko. Bureau Cato werd geboren.

Hier gelden mijn talentenwetten en mijn remedie is het levensbord.

Het instrument waar de magie van het leven en de logica van het brein samenkomen.

Ik doe wat ik niet laten kan. Ik pas mij niet aan aan de regels die organisaties hebben bedacht want wanneer je vernieuwing wil brengen dan is omdenken en dromen het recept.