Hoe ik als pleasende labrador mijn eigen ondergang regisseerde...

Volledig onderuit gaan. Dat vertel je niet op een verjaardagsfeest. Meestal geven we er een succesdraai aan. Maar toen ik mijn opdrachtgever bijna huilend moest opbiechten dat wat ZZP - inboorlingen mijn project hadden gesaboteerd, voelde ik mij mislukt.

En mijn intuïtie had het mij van tevoren nog zo gezegd: ‘neem geen klus aan waarbij de randvoorwaarden niet helder zijn’.

Maar Catootje Pater liep als een pleasende labrador regelrecht de afgrond in. Wim Hof, the Ice Man zou er respect voor hebben gehad. Alleen ik was niet bestand tegen de ijskoude manipulaties. De infiltranten fluisterden in mijn bijzijn dat ik de projectgroep niet kon leiden en dat zij daar als nieuwe kolonisten wel een oplossing voor hadden bedacht. Ze zouden het project gewoon annexeren. Landjepik noem je dat en broodroof dus.

Ik stond erbij en keek ernaar. Verdoofd. Mijn woorden lagen bevroren op mijn tong. Ik werd een ijspilaar.

Toen ik daar later met therapeutische ogen naar keek, zag ik de crux.

Mijn brein wierp mij terug in de tijd zodra mijn oude pijn werd aangeraakt. Ik werd weer het bedeesde kind in de matrozenjurk waarvan ik de zoom angstvallig vasthield mij vastklampend aan een andere werkelijkheid. In had geleerd om in spanning af te wachten maar dat niet te hoeven voelen. Als tiende kind gaf ik mijn plek gewoon weg. Er zijn nog 9 wachtenden voor u...

Ik vluchtte naar mijn dromenland.

En toen ik snapte wat er gebeurde smolt ook mijn angst. Wanneer we echt naar de kern kijken dan valt het drama weg. Ik geloof dan ook niet in loslaten, ik geloof in aanpakken. Loslaten is dan het gevolg. Op commando loslaten is een ego-smoes wat je wijsmaakt dat je ook dát onder controle kunt hebben. Loslaten gebeurt als gevolg, door contact te maken met de pijn en het te verduren.

Maar nu even weer terug naar mijn life-event (het klonk al als een feestje..).

Intuïtief had ik als administratief tovenaar (not) gelukkig alle ins en outs hermetisch vastgelegd. Met mijn bewijs als onderpand liep ik met lood in mijn schoenen naar de dag des oordeels.

De plaatsvervangend manager keek mij aan met lege handen en een open hart.

Ik voelde mij gezien.

Toen ik veel later 1 van die minkukels tegen kwam bij een concert waarin ik ook zelf mocht zingen en deze minnetjes aan mij vroeg hoe het met mij ging zei ik: ‘sssst, wil even luisteren’.

Want ik was allang dat kind niet meer wat je uit de kast kunt trekken wanneer je het weer nodig hebt.

Zijn ego kromp, hij droop af, de toon was gezet.

Ik herrees uit mijn as. Nu ik dit heb ervaren, durf ik zoveel meer. Ik ga niet kapot aan een werkgerelateerde dwaling.

Sterker nog, deze reis heeft mij veel opgeleverd. De magie van het brein heeft zich voor mij geopend. Dat is een gave in mijn werk. Zo is mijn Levensbord© ontstaan.

Je pijn is je goudmijn. Mijn 3 boekentips over hoe trauma werkt:

1. 'Wat is je overkomen?', Oprah Winfrey en kinderpsychiater Bruce D. Perry

2. 'Traumasporen', Prof Dr. Bessel van der Kolk

3. 'Mijn lichaam, mijn trauma, mijn ik', Frans Ruppert en Harald Banzhaf