Je pijn is je goudmijn - Mijn paard als mentor

En wanneer je opgroeit in de buitenlucht dan is de natuur je woning.

Als buitenkind verstop ik mij als een loopgraver in een greppel wanneer de lucht dreigend is. Ik spring op mijn paard om te vluchten voor mijn gevoel.

Mijn moeders oorlogsbuien zijn zo onvoorspelbaar als het weer.

Paarden zijn vanaf klein kind mijn leermeesters. Ze vertellen mij hoe ik mij voel en nemen mij mee in hun wereld van waarheid en zwaartekracht. Ik lig er namelijk nogal eens naast wanneer ik overmoed verwar met ruiterskunst.

Als ongelukskind hebben paarden mij geleerd dat ik mag vallen maar dat zij mij nooit in de steek zullen laten. Zij leerden mij hun lichaam te lezen. Mijn bindingsangst verdween als sneeuw voor de zon wanneer mijn lichaam versmolt met de beweging waarmee de warme paardenrug mij omarmde.

Paardenliefde is helend.

En alsof ze dat roken kwamen er dieren op mijn pad die precies wisten wat mijn lessen waren. In ons leven ontmoeten we volgens mij de juiste mentoren op ons pad. We hoeven daar alleen maar voor open te staan.

Maar om nou een paard met een gebrek te gaan kopen?

Bas stamt af van een vader die kwaad bloed voortbrengt. Dat staat in alle hippische bijbels geschreven. ‘Jazz’ geeft zijn nazaten karakters mee die dwars en duivels zijn.

Bovendien is zijn moeder een ‘Ferro’. Wanneer deze genen bij elkaar komen dan fok je een genie waar gekte en talent elkaar net niet kunnen ontmoeten. Levensgevaarlijk dus.

Dieren met dat vuurbloed zijn alleen door ruiters met Olympische benen te besturen. Dan kan de legende zich waarmaken. Mijn amateuristische zitbeenknobbels zijn volgens erkende fysiotherapeuten en gekwalificeerd hippisch dictators niet geschikt voor paarden die uit dit hout zijn gesneden.

Echter

Marktplaats verleidde mij om deze zwarte engerd toch te gaan bezoeken.

Zijn bazen wilden van hem af omdat hun kennis van paarden even groot was als het schatten van de maanstand op het Noorderlijk halfrond. Het was sterven of verzuipen.

Hij bleek in de winter te zijn ontsnapt en door hun bevroren zwembad te zijn gezakt terwijl zijn hoeders een Campari teveel gedronken hadden en waren ingedut bij hun wellness die hun geest meenam naar gewetenloze gehuchten.

Bas werd door de brandweer gered, zo meldde Google mij. Zijn elitaire eigenaren hadden dit voor alle zekerheid maar onder het tapijt geschoven.

Ik zag zijn been trekken bij het lopen en dat was niet omdat hij al jaren geen aandacht kreeg. Het ongeluk had hem gekwetst.

Maar ja, ik werd verliefd.

Mijn ogen geloofden de hippische geschriften niet toen zijn zwarte snuit warme adem blies op mijn wang en daar zachtjes tegenaan bleef leunen: neem mij mee, schreeuwde hij.

Mijn vriendin, een amazone die op een paard stapt alsof zij een cruise gaat maken door het Caribisch gebied, knikte in morsetekens naar mij toen de bewegingen van Bas kennis hadden gemaakt met haar geschoolde lichaam wat als een dans met hem meebewoog. Bas bleek a promise in disguise.

En hij is nu al 8 jaar mijn vriend, mijn stormwind over het strand, mijn held over bange bruggetjes. Bas durft alles!

Mijn huidige hippische Goeroe die een opleiding heeft van hier tot Tokyo beweert dat Bas zijn benen tot op astronomisch niveau kan laten bewegen.

En dat ook met mij erop!

Bas helpt mij om te geloven in het onmogelijke, om te blijven dromen en daardoor het maximale uit het leven te halen.