Ongelukskind

Met een zwierige zwaai inclusief 16 jarige overwinningslach chauffeurt mijn zus haar Puch Maxi richting de betonnen paal die de vluchtheuvel scheidt van het trottoir.

Als passagier voel ik de vrijheid door mijn haren gaan.

Met een klap maakt mijn uitstekende knie kennis met dat onding wat net zoveel meebeweegt als de kaasschaaf die ma in haar opvoedingskunst eens over mijn hoofd heeft gehaald.

Ja ik was hondsbrutaal en dat onder het eten. Ik gaf tegenwoord. Verstierde het heilige avondmaal.

Dus kreeg ik een dreun met dat gietijzeren geval op mijn hoofd.

Bloeden als een rund. Op mijn witte shirt nog wel.

Het hoefde niet gehecht want dan moet je naar de huisarts.

Ik ben een ongelukskind. Die gave had ik al jong. De brommer ligt op z’n kant. De zoon van de buren, die politieagent is, zegt dat ze tegen mij moeten praten. Want ik vertrek.

De gapende wond onder mijn knie kijkt mij als een belofte aan: ik moet naar het ziekenhuis.

En als aandacht het nieuwe goud is dan is een ziekenhuis de hemel.

Mijn moeder heeft met haar voltijd afwezige geest en 11 kinderen op de koop toe genoeg aan zichzelf. En zij zelf is ook nog maar een kind.

Wij zijn al jong volwassen, oftewel, heel kort kind.

En dan begint het feest. 4 weken lang lig ik met mijn been in een aandachtvragend drukverband op een hoog/laag bed. Zo halen ze mij naar zich toe om mij te verzorgen.

Ik lig in een droom waaruit ik voorlopig niet meer wil ontwaken.

Gedesinfecteerde verpleegkundigen komen om de haverklap binnen om mij te voorzien van gezelligheidspraat waar mijn hunkerende ziel verlegen van wordt.

Zomaar aandacht, zonder te zeuren.

Moederliefde is onvervangbaar, maar als je daarom moet bedelen dan is dit een leuk alternatief.

En dan wordt de maagdelijk witte deuropening verstoord door mijn gitzwart gelovige vader.

Nee, hij is blank maar zijn geloof niet.

Dat is zo donker als de nacht.

Dan spreekt hij, na een kuch om op te starten en zijn keel te hebben voorbereid, de magische woorden: ‘dit is de straf van God’.

Mijn vader houdt van zwart/wit beloftes die niets te wensen over laten.

Zijn eigen hartinfarct heeft hij voor het gemak niet meegerekend. Hii cijfert zichzelf als een tovenaar weg. Daarom geef ik hem ook moederliefde. Ik ben een veelzijdig kind.

Dat ik ook nog een eetstoornis heb is zeker een extra bonus. God tuchtigt mij zodat ik tot inkeer kom. Want tsja, als je gaat zwemmen op zondag dat is zo’n beetje vragen om een enkele reis naar de hel, aldus de bijbelbeltwetten.

Wat mijn vader niet weet is dat het ziekenhuis voor mij een onverwacht verjaardagskado is wat ik nou eens wél wil hebben, geen stomme pop waar mijn zussen ook mee kunnen spelen.

Nee. Dit is geheel voor mij alleen!

En dus besluit ik dat ik daar zo lang mogelijk ga blijven. Dat is mijn geheimpje.

Dokters buigen zich met ploegen over mijn protesterende ontstekende been. Iemand vraagt ja-knikkend of ik naar huis wil, niemand ziet dat heimwee het laatste is wat ik mankeer.

Mijn been spreekt: ik ga dwarsliggen.

En wat een geluk! Er volgt nog een operatie. De hele boel moet worden opengelegd zodat het van binnenuit kan genezen.

Dan moet ik weer naar huis. Ik word keihard ontslagen.

En ik blijf gekwetst, diep van binnen heelt het niet en moet ik mij door allerlei bochten wringen om te overleven.

Eenzaamheid is een gevoel zonder woorden.

Het weerkaatst tegen de schreeuwerige gezelligheid van zo’n groot gezin waar iedereen voor zich overleeft.

En God voor ons allen.

Proloog:

Later denk ik: ‘ik neem

maar geen kinderen. Dan kan ik ze ook niet negeren’.

In plaats daarvan krijg ik Bureau Cato en bouw ik een talentenhemel waar mensen hun rijke binnenwereld kunnen ontdekken zodat zij vol kunnen vertrouwen op de gaves waarmee zij in de wieg zijn gelegd. En ook, dat zij afscheid leren nemen van overtuigingen die hen als wegomleidingen op een dwaalspoor brengen.

Maar met het ontwerpen van het levensbord®️is dan toch ook mijn eigen kind geboren.

Liever luisteren naar mijn verhalen? Volg dan mijn podcast 'Je pijn is je goudmijn'.