Sta jij op jouw podium?

Wanneer dat kind van toen jou nu zou zien..

Wat zou het tegen je zeggen?

Als tiende kind was ‘gezien willen worden’ net zo realistisch als het verlangen om met 1 been de Sint Jans te beklimmen.

Ik groeide op in een zelfsturend team.

Mijn moeder had genoeg aan zichzelf.

En mijn vader was een schim in haar schaduw.

Hij zei niet zoveel. Oftewel, hij zweeg.

Om op te vallen moest je in die volksstam wel wat onderscheidend vermogen hebben.

Dus toen ik 14 was stopte ik met eten. Dat leverde best wat kijkcijfers op. Men hing aan mijn lippen of ik wilde ophouden met die rare fratsen.

Bingo.

Ik bleek best wel in staat om de aandacht naar mij toe te trekken. Een eetstoornis alleen is echter geen oplossing, zo ontdekte ik. Vooral niet wanneer het niet boeit wat daar de reden van Is.

Dus kort nadat ik leerde schrijven trok ik mij terug in de wereld van mijn tekeningen en verhalen. Ik werd de schepper van het leven waarin alles mogelijk was.

Ik droomde over een podium waar alleen ik aandacht zou krijgen en iets bijzonders zou doen. Want ik wist wat ik wilde worden: Tovenaar!

Zodat ik magie kon creëren waardoor mensen hun grootste kracht zouden kunnen ontdekken .

Maar dat bedacht ik me pas veel later.

Want..

‘We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.

En als we ons eigen licht laten schijnen,

geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen’,

Zegt Marianne Williamson in haar gedicht ‘Onze diepste angst’.

Het kind van toen wat zo schuchter naast mijn moeder staat zou nu tegen mij zeggen:

‘Wanneer ik zou hebben geweten dat ik dit zou kunnen worden dan zou ik hebben begrepen waarom het op mijzelf vertrouwen een noodzaak is en geen verwaand gedrag. Ik zou in mijzelf hebben geloofd zodat ik al mijn gaves zou kunnen laten uitgroeien tot talenten’.

En tegen dat kind wil ik zeggen:

‘Eerder kon je het niet. Ik wil je bedanken dat je mij herinnert aan wie ik ben en dat ik daarop mag vertrouwen’. Ik merk dat ik door dat kind te zien milder ben naar mijzelf en begrijp waarom ik in mijn tempo mijn podium moet pakken. Alles heeft zijn tijd en niets is onmogelijk.

Aan jou:

Ik geloof dat wat jouw weg ook is, dat ook jouw leven een bedoeling heeft en dat het de kunst is om dat te herkennen en daarop te vertrouwen.

Wat zou jij willen zeggen tegen het kind van toen?

En..

Wat zou dat kind zeggen tegen jou?

Als je wilt leren ontdekken hoe je jouw podium kunt pakken lees dan eens over het levensbord®.