Tegenslag als levenskunst: mijn quarantaine in een konijnenhok.

Gewoonlijk is het een wanstaltig mormel dat zijn tanden graag in mijn hand zet. Dit talent komt naar voren wanneer ik hem een wortel doneer. En dat terwijl ik Mozart met zijn vriendin Donna heb gered uit het asiel waar ze zich al een jaar op 2 vierkante millimeter moesten voortbewegen. Bij ons in het buitenleven hebben ze een paradijselijk schuurtje wat geheel is uitgerust met verstop plekken van waaruit hij inderdaad zelden tevoorschijn komt. Behalve om mij te bijten dan.

Maar sinds kort heeft Mozart zich getransformeerd tot mijn gedroomde puppy-achtige knuffelkonijn. Hij tolt rond, valt om en heeft geen kracht meer om zijn tanden in mij te zetten. Slap, als een baby, valt hij tegen mij aan. Zijn hoofdje rust tegen mijn schouder. ‘E-cuniculi’, zegt de dierenarts. Een konijnenziekte waar de honden geen brood van lusten. Druk op de zenuwbanen, kans op nierfalen en wazig zien. We zijn er vlug bij gelukkig. Om de dag moet hij een prikje. Als voormalig medisch goochelaar mag ik dat van de dierenarts zelf doen. Moosje geeft geen krimp. Ik hoop stiekem dat hij voorlopig mijn zorg nog nodig heeft. Dan kan ik hem nog even hartgrondig vertroetelen. Eize die zich heeft ontpopt tot medisch assistent neemt direct daarna het hazepad. Hij moet ‘de jongens’ uitlaten en daarna aan ‘t werk. Met een ferme ruk en een trap tegen de door vocht aangedane tegenspartelende buitendeur hoor ik hoe hij de schuif, zoals gewoonlijk, erop doet. Zo, die zit dicht. Er is 1 verschil: normaal zit ik er niet in. (Even een brein-weetje tussendoor: De automatische piloot regeert op z'n best wanneer we geen tijd hebben voor futiliteiten. Zelfs je vrouw kan er dan bij inschieten.) Ik schreeuw mijn longen uit m’n lijf. Mijn woorden worden er niet klantvriendelijker op. Ik weet. Boze gedachten hebben de neiging je energie op te vreten. Wanneer je volhardt dan gaat zelfs je lijf erin geloven. Gal spuwen is zo’n voorbeeld. Van je lichaam kan je leren.

Ik merk dat ik, wanneer ik me niet meer focus op de deur en even goed dooradem, ontspan. Eerst accepteren dat het is zoals het is zorgt ervoor dat je weer op kan laden las ik in een neurowetenschappelijk onderzoek van Baumeister & Tierney. Wilskracht is een mentale spier die je moet verzorgen. Ons brein, dat 2% van onze massa bevat, verorbert wel 20% van onze brandstof. Dat gaat hard als je 'paniekeert'. Tijdige rust (en even diep doorademen) helpt om weer door te zetten en vindingrijk te blijven.

Er moeten toch andere wegen zijn om hier uit te komen? Ik probeer het luik waar Jut en Jul normaliter door naar buiten hupsen. Maar nee, ook dat belooft niet mee te werken. Bovendien zouden mijn heupen halverwege deze bootcamp hun diensten ook gaan weigeren. Het luikje heeft een breedte voor een 5 jarig kind.

Dan zie ik het kleine raampje tegen het dak. Ik kan er net bij en het open maken. Misschien kan ik er zelfs doorheen klimmen. Ik merk dat ik het een inspirerend avontuur begin te vinden. Er zijn weer nieuwe mogelijkheden! Je kent me. Ik hou daarvan.

Ik blér nogmaals. Hoor gestommel. En daar is licht. ‘Oh, heb je je weer verstopt?’, lacht Eize. Dan kom ik op mijn kantoor, fiets me wezenloos naar mijn opdrachtgever en plant mezelf neer bij een vergadering waar ik klaarblijkelijk niet behoor te zijn.

Zo’n dag.

Wil je zelf of met jouw team kansen kunnen benutten en tegenslagen leren zien als uitdagingen voor het zetten van een volgende stap? Ga dan kijken hoe je eerder uit de puree bent gekomen! Dat zal je absoluut inspiratie geven. Blijkbaar is het de bedoeling dat je inventief wordt! Ook kan ik je helpen om die andere weg te vinden.