- Cato Pater
Veiligheid is de slagkracht bij verandering
‘Nee, ik trek mijn mond wel open’ zegt Marieke* tegen mij wanneer ik navraag hoe zij als bedrijfsmaatschappelijk werker omgaat met de veranderingen op haar werk. Even later vertelt Marieke dat zij het idee heeft dat men niet naar haar luistert. De werkdruk is hoog en er moet worden bezuinigd: ‘hoe dan’, zegt zij met een zucht. Marieke ervaart ook in het contact met haar cliënten dat ze niet alles zo duidelijk uitspreekt als ze zou willen. We onderzoeken hoe zij zich voelt wanneer zij haar mening wil geven. Marieke wordt zich ervan bewust dat zij zich letterlijk klein maakt. Er ligt een taboe op dat stuk; niet zeggen wat je vindt was vroeger thuis de stilzwijgende afspraak. Zodoende wordt zij nu nog steeds niet gehoord. Ons lichaam vertelt namelijk altijd het echte verhaal en de ander pikt dát verhaal direct op.
‘We moeten tijd investeren in aandacht voor onze eigen angsten, gevoelens en geschiedenis, want anders zijn we uiteindelijk alleen maar bezig met het managen van ons eigen onproductieve gedrag’, zegt Brené Brown in ‘durf te leiden’.
Wanneer we het over ontwikkelen hebben dan gaat dat altijd over het aangaan van iets waarin we nog niet helemaal zichtbaar durven zijn. We leren het meest van ongemakkelijkheid.
Wanneer we met mensen werken komen we onze eigen ontwikkelpunten tegen. Dat zijn kansen voor groei. Ook ik laat mijzelf regelmatig coachen door een supervisor (die ik vertrouw, want anders heeft het geen zin). Dat is een basisvoorwaarde in mijn werk denk ik. Ik merk dat ik hierdoor milder naar mijzelf kan zijn en dat ik mijn valkuilen (te hard werken, de lat heel hoog leggen) dan eerder herken. Wanneer maatschappelijk georiënteerde organisaties daar aandacht voor hebben dan bekrachtigen zij een gevoel van veiligheid en scheppen zij een bedrijfscultuur waar mensen knelpunten op tijd aan durven kaarten. Dat geeft verbinding en dit verhoogt tevens de efficiency in veranderingsprocessen.
* Marieke is vanuit privacy beleid een fictieve naam.